දුන්හිඳ අද්දර
සංහිඳි‍යාවෙන්
මීදුම් සළුවෙන්
මුහුණ වසා ගෙන
හිම කුමරියේ
කොයි ගියේ උදෑසන

පෙරදා රෑ සඳ දිය
ගඟ උතුරවලා
ඔබේ සිනා කැට
පතුලේ සඟවලා
ගලාන යන හැටි
රුදු ‍වෙස් අතහැරලා

බදුලු ඔයේ
සැඩ පහර රළුවෙලා
නොදැනද දියකඳ
සිප ගත්තේ ඔබ
අරුණළු එන්න කලින්
මේ මිහි මත

පබළු

උදෑසන මා

අතින් පිස දැමුණු

පිනි පබළු

සිහි කලා

මා නිසා

ඔබෙ නෙතින්

ගලා ගිය වැහි කඳුළු

කතරගම රුමතිය (ප්‍රේමවතී මනම්පේරි)

සඳ සාවී හැඬුවාද නෙත් රිදෙනකම්
සඳ වතුර උතුරාලා සිපගන්නකම්
කිරි වෙහෙර නෑවීලා ඒ දිය කඳින්
මිණි නදිය සැරසීලා නුඹටත‍් හොරෙන්

පේවීලා ආවාට නිල් මල් අරන්
මල් මාල ගෙතුවාද සුදු මල් වලින්
පූජාව සුරිඳුන්ට පුද දෙන්නනම්
ඔබ තාම ඇයි නාවේ මුරුතැන් අරන්

නොපෙනුනිද සුරිඳුන්ට දුක දිව් ඇසින්
මිහිතලයේ සඟවාපු මල් පොකුර උන්
නිහඬ වී සිටින්නේ අපෙ පින් අරන්
සුර ලොවට යැව්වාද මයුරාසනෙන්

අතීතය සිහිනයක් පමණයි

පැරණි සටහන් පොතක

උමතු වූ පැරණි පෙමක

පැරණි නොවූ සිතුවමක සේයාවක්

මනෙතු යන්තමට බොඳ කලා....

එපමණයි